No cure no pay

Het lijkt wel een moderne omgangsvorm in het huidige zaken doen. In toenemende mate zien we dat er geen sprake meer is van het verlenen van een opdracht, maar dat de opdracht bijv. via plaatsing op het internet “in de markt” wordt gezet en in feite elke belangstellende partij mag aanbieden. Alleen de partij die uiteindelijk uitverkozen wordt te leveren krijgt vervolgens een betaling voor zijn diensten. No cure, no pay nieuwe stijl: niemand krijgt betaald, behalve wanneer de opdrachtgever jouw voorstel uitkiest. Een soort windowshopping, zonder dat er een relatie wordt opgebouwd.
Het lijkt een uitstekende methode voor de opdrachtgever om een breed aanbod krijgen tegen de laagst mogelijke kosten. The best of all worlds!
Maar krijgt hij ook kwaliteit?

Wanneer ik hier een uitstapje maak naar de huizenmakelaars in Frankrijk, waar no cure no pay al decennialang de gebruikelijke werkwijze is, krijgen we hierin enig inzicht.
Kijk eens op de Franse huizensites:
In tegenstelling tot in Nederland staat bij geen enkel aangeboden huis het adres; alleen de gemeente wordt vermeld. Dit is vooral bedoeld om te verhinderen dat geïnteresseerden het huis zelf gaan bekijken, of zich direct tot de eigenaar richten. Als geïnteresseerde ben je daarom genoodzaakt om je tot de makelaar te wenden. Maar welke? Omdat het no cure no pay-systeem wordt gehanteerd, kan elke makelaar het pand op zijn site zetten. Kijk dus niet raar op wanneer hetzelfde pand, met verschillende vraagprijzen, op internet staat. De makelaar heeft met de verkoper een prijs afgesproken, en wanneer hij het boven die prijs weet te verkopen is het verschil voor de makelaar.
Het gevolg is dat er per makelaar een enorm aanbod lijkt te bestaan, en de makelaar opportunistisch te werk moet gaan, wil hij nog verkopen.
Eenmaal binnen op diens kantoor vraagt de makelaar meteen een papier te ondertekenen, waarbij wordt vastgelegd, dat wanneer je het pand ooit koopt, dit contractueel via deze makelaar moet verlopen.
Door dit systeem is de kans dat een makelaar een huis dat hij in de verkoop heeft ook daadwerkelijk zelf verkoop-en er dus aan verdient- betrekkelijk gering. Eenmaal in contact is het dus voor hem zaak om zoveel mogelijk exclusiviteit –lees: ondertekende verklaringen dat als er gekocht wordt, dit via hem loopt- te verkrijgen. Kennelijk worden ze hier ook op afgerekend, want vervolgens neemt de makelaar je over grote afstand mee naar een veelheid aan panden. Of die aan je vraag voldoen doet er niet zoveel toe. Kijk niet op wanneer je, gevraagd om een achteraf gelegen pand, ineens geacht wordt een pand te bekijken dat midden in een dorp ligt.
De makelaar loopt dus vooral hard om exclusiviteit van de potentiële koper te krijgen. Welk huis hij verkoopt is van ondergeschikt belang. De verkoper moet maar afwachten of de makelaar voor hem ook zo hard loopt.

En bij recruitment?

Werving en selectie van gekwalificeerd personeel begint langzamerhand dezelfde kenmerken te vertonen. Steeds minder zijn vooraf afspraken te maken en zet een ongelimiteerd aantal recruitment-bedrijven dezelfde functie op het internet. Verwarrend voor potentiële kandidaten, zeker als ze van verschillende kanten benaderd worden voor eenzelfde functie. Maar ook niet in het belang van opdrachtgevers: Waarom veel inspanning verrichten en tijd spenderen, wanneer de scoringskans meer van toeval dan van kwaliteit afhankelijk is. Dat leidt onvermijdelijk tot hetzelfde opportunisme waarmee de Franse makelaar ons tegemoet treedt: Alleen wanneer zich spontaan een excellente kandidaat aanbiedt, wordt er serieus werk van gemaakt; in andere gevallen wordt het al gauw ordinair cv-schuiven, waarbij de opdrachtgever alle selectiewerk per saldo weer gewoon zelf doet en beter in de zaterdag-Telegraaf kan adverteren. Schijnkwaliteit dus.

In mijn woorden:

No pay, no cure